Hij riep Wolf: -Freak of Nature

Er is een jaar verstreken en Tristan is in een spiraal terechtgekomen...…

🕑 14 minuten minuten Bovennatuurlijk verhalen

Het was oudejaarsavond en de eenzame wolf was niet naar buiten gegaan om feest te vieren. Er was een jaar verstreken sinds hij Cassius of iemand anders die deel uitmaakte van zijn roedel voor het laatst had gezien. Het waren twaalf maanden van isolatie, buitensporige eetbuien op Bane en gevaarlijke orgieën met vampiers. Tristan had zijn verantwoordelijkheden als sterke alfawolf opgegeven en was bezweken voor het donkerste deel van zijn aard.

Hij was een man met zelfhaat die voortdurend worstelde om zijn seksualiteit te accepteren. Wegkomen van Cassius resulteerde in niets anders dan verdere kwelling. Elke dag op Bane schieten hielp hem zijn angst en wanhoop te verdoven, maar het deed hem nooit de jongen vergeten die zo naïef verliefd op hem was.

Die lichtbruine ogen stonden voor altijd in zijn geheugen gegrift. Tristan stond op uit zijn bed en zette de muziek op zijn stereo harder. "She said… don't need your kind… 'hier in de buurt…' zong hij mee met Jamie van The Irrepressibles. Ironisch genoeg ging het lied over verboden liefde, vandaar de naam "Forbidden". Een ritmische basdrum bonkte door zijn oren terwijl hij op zijn bed lag en de drug zijn magie liet werken.

Hij staarde omhoog naar zijn plafond terwijl zijn pupillen zich begonnen te verwijden voor de hallucinaties… Groene ranken groeiden boven hem, spiraalsgewijs en zich uitstrekkend over de plafondventilatoren. Rode en witte rozen begonnen te bloeien alsof ze ademden op het ritme van de muziek, één voor één bloeiend. Tristan lachte en reikte naar de vallende bloemblaadjes; hij was ervan overtuigd dat ze echt waren.

Gebiologeerd en hoog als een vlieger strekte hij zijn armen en benen uit als een zeester, alleen gekleed in een paar verbleekte Levi's. De snuit van een witte wolf begon uit het plafond te morphen. Het had gloeiende gouden ogen en Tristan verbrak het oogcontact er niet mee. De poten van de wolf begonnen zich te vormen en volgden de rest van het lichaam van het beest terwijl het in slow motion naar hem toe leek te springen.

"Playin' with the mind…" Tristan neuriede en lachte, en gaf zich over aan zijn waantoestand van euforie terwijl dopamine door zijn neurocircuits stroomde. Hij kon geen onderscheid meer maken tussen illusie en werkelijkheid, maar dat kon hem niet schelen. Zijn onderarmen zaten onder de striemen en blauwe plekken. Als weerwolf had zijn lichaam vrijwel onmiddellijk moeten kunnen genezen.

Maar sinds hij toestond dat vampiers zich met hem voedden, had het gif van hun slagtanden zijn immuunsysteem verzwakt. Hij was een alfa, gevallen; een jonge man die alle liefde en respect voor zichzelf had verloren. Tristan had dringend redding nodig, maar zijn roedel had strikte orders om uit zijn persoonlijke leven te blijven.

En wat God betreft… hij had al lang geleden het vertrouwen in hem verloren. Terwijl het lied verder speelde, begon hij aan Cassius te denken en liet zijn lichaam wegzinken in de matras. Hij gaat nu waarschijnlijk uit met Chrissie… of een schattige studente… of een schattige studente. Zijn hallucinatie veranderde plotseling net zo snel als de gedachte hem ontsnapte.

De rozen die uit het plafond groeiden begonnen te bloeden. Druppels karmozijnrood bloed regenden op Tristan neer. Het voelde zo echt als water dat over zijn lichaam druppelde.

De witte wolf was verdwenen en was veranderd in niets anders dan glinsterend stof dat over hem glinsterde. "Je warmte… altijd… bij mij…". Tranen begonnen Tristans ogen te vullen terwijl zijn hartslag de angst versnelde en de pijn aanwakkerde. Alles in zijn geest was nu Cassius terwijl hij vocht voor dominantie tegen zijn opstandige emoties.

Hij herinnerde zich de smaak van zijn lippen, zijn geur en de eerste keer dat hij met Cassius had gevreeën op datzelfde bed waarop hij lag. De gevoelens werden overweldigend versterkt, vooral toen hij high was. Tristan had met succes de enige persoon weggeduwd waar hij meer om gaf dan om zijn leven. En nu hij besefte dat hij hem nooit meer zou zien, voelde hij zijn hart als glas in zijn borstkas breken.

Hij wilde dood. Zijn psychedelische trip nam snel een wending. Tristan ging rechtop zitten en pakte met trillende hand zijn spuit. Vastbesloten om zijn kwelling te beëindigen, worstelde hij om de riem om zijn arm vast te maken.

Hij was er gewoon te gek van en niet op de hoogte van het feit dat hij al een overdosis nam. Tristan verloor zijn bewustzijn en probeerde zich te concentreren op het geluid op de achtergrond, terwijl zijn naderende dood als een onheilspellende entiteit dichterbij kwam. BOEM BOEM BOEM! Hij fronste verward zijn wenkbrauwen.

De tijd was vertraagd, inclusief alles wat hij hoorde echode het allemaal langzaam, zwakjes. Hij wilde gaan liggen, maar het geluid ging door. Alleen deze keer riep een vrouwenstem zijn naam. "Tristan!".

BOOM-BOOM-BOOM-BOOM-BOOM! Langzaam draaide hij zijn hoofd naar de ingang van zijn hok. Het was een grote ijzeren barricade die open gleed als een schuurdeur. Die had hij eerder op de avond op slot gedaan. Zodra Tristan een paar stappen zette, zakte hij in elkaar.

Zijn ogen rolden terug en hij kreeg een black-out. "Tristan, nodig me uit! Alsjeblieft!". De roodharige die achter de deur stond, werd razend.

Ze deed een stap achteruit en trapte de deur in met de hak van haar puntige zwarte schoen. "O mijn God!" Ze raakte in paniek toen ze haar vriendin bewusteloos zag liggen. Ze besefte dat haar mogelijkheden beperkt waren en wist dat haar huid zou verbranden zodra ze erin stapte. Het was een van de gevolgen van het betreden van een pand zonder toestemming van de eigenaar; een van de vele regels die in het vampierhandboek stonden. Ze verzamelde al haar moed en probeerde naar binnen te rennen om Tristan te grijpen, maar haar vampiersnelheid was verzwakt.

Ze worstelde om hem te bereiken omdat een onzichtbare kracht haar naar buiten duwde. Desondanks verzette de vampier zich en baande zich een weg erdoorheen, schreeuwend van de pijn terwijl haar bloed als zuur in haar aderen begon te branden. Tegen de tijd dat ze bij Tristan aankwam, kwam er rook van haar gezicht en lichaam terwijl ze zich aan hem vasthield en toestond dat die krachtige kracht haar de zolder uit duwde.

Haar lichaam botste tegen de muur in de gang en liet een hele grote spleet achter. Ze bleef echter ongedeerd. "Tristan! Tristan, blijf bij me!" Ze sloeg hem zachtjes in het gezicht, in de hoop dat hij weer bij bewustzijn zou komen.

Maar de Alpha bleef niet reageren. Wanhopig om haar vriend te redden, greep ze Tristans arm en zette haar hoektanden in zijn vlees. Het gif was als een shot adrenaline. "Aaaaaaaarghhhh!" hij huilde van ondragelijke pijn, terwijl zijn ogen veranderden in schitterend goud.

In zijn drugsverslaafde toestand vertroebelde paranoia snel zijn oordeel. Zijn lichaam reageerde automatisch en bereidde zich voor op vechten of vluchten. "Hé, ik ben het! Rustig!" Ze hield hem in haar armen, in de hoop dat hij zijn dierlijke agressie in toom zou houden. Het gegrom van de Alpha verstomde toen hij opkeek. Zijn zicht was wazig terwijl hij bleef hallucineren.

Wat hij zag was niet een mooie roodharige met groene ogen die over zijn gezicht streek, maar een knappe jongeman die precies op Cassius leek. "… Cass," bracht hij uit. "Ik ben het, Holland." Ze streelde zijn gezicht.

"Tristan, je neemt een overdosis.". 'Cassius…' Hij glipte weer weg. "N-n-nee!" Haar stem trilde toen ze deze keer harder op zijn gezicht sloeg. "Blijf alsjeblieft bij bewustzijn! Tristan, je gaat dood als ik niet…" Holland ademde uit. "Verdomme." Ze beet in haar pols en duwde hem tegen zijn mond.

Ze wist dat haar bloed hem zou verzwakken, maar het zou in ieder geval de dodelijke drug die door zijn aderen stroomde, kwijtraken. Vampierbloed genas bijna alles. Tristan kreunde terwijl de minuten verstreken. Langzaam kwam hij weer bij bewustzijn. Zijn lichaam voelde zwak aan, alsof hij door een bus was aangereden.

Holland bleef aan zijn zijde en streelde liefdevol zijn haar met zijn hoofd in haar schoot. "Wat… Wat is er gebeurd?" De pupillen van Tristan waren eindelijk weer normaal. Hij keek op naar de vampier en herkende haar eindelijk. "Holland, wat ben je". "Nodig me uit en ik zal het uitleggen.".

||||||||||. De aromatische geur van vers gezette koffie waaide door Tristans zolder toen de beeldschone roodharige hem een ​​dampende mok overhandigde en naast hem op het bed ging zitten. Holland Crystal was een vampier die Tristan drie maanden geleden had ontmoet in een slagtandclub. Op haar negentiende was ze een voortijdige schoolverlater en werkte ze als stripper.

Haar baas was degene geweest die haar in een vampier had veranderd. Helaas was de overgang van Holland van mens naar bovennatuurlijk niet alles geweest waarop ze had gehoopt. Voorafgaand aan haar transformatie woonde ze bij haar alcoholische pleegmoeder in The Bronx.

Haar hele leven was ze opgegroeid en van huis tot huis doorgegeven. Wanhopig om te ontsnappen aan de ketenen van haar verleden, was ze van plan geweest weg te lopen, en dat had ze precies gedaan toen ze achttien werd. Holland had dat jaar haar best gedaan om in haar levensonderhoud te voorzien en zelfstandig te leven, maar het was moeilijk om de rekeningen van het minimumloon te betalen… dus ging ze strippen. Diego Vasquez tegen het lijf lopen leek destijds een vermomde zegen, maar ze wist niet dat ze spoedig zou worden gedwongen in een wereld van seks, drugs en gevaarlijke relaties met bovennatuurlijke wezens waar niemand mee wilde rotzooien.

Hollands nieuwe leven draaide om haar klanten in de stripclub en haar gemakkelijke toegang tot Vancroffs straatdrug: Bane. Als ze zich niet uitkleedde voor geld, zich niet voedde met mensen en niet meedeed aan wilde orgieën, verkocht ze drugs voor haar baas om wat bij te verdienen. Diego had banden met de familie Covaci: een Roemeens verbond van vampiers die de grootste maffiabaas waren onder een ander verbond van vampiers dat half wolf, half vampierhybriden was, om precies te zijn. Jarenlang voerden ze oorlog met elkaar omdat de familie Covaci geloofde dat alle hybriden een gruwel waren en moesten worden uitgeroeid.

Eeuwenlang vochten de covens om territorium en macht in een stad die werd geteisterd door bovennatuurlijke wezens en honderd gezichten van het kwaad. Vampierwetenschapper Viktor Vancroff had Covaci ingehuurd om het groeiende 'weerwolfprobleem' aan te pakken, wat verklaarde waarom hij het dodelijke medicijn had bedacht. De snelste en meest efficiënte manier om de roedels wolven te vernietigen was door ze verslaafd te maken aan Bane.

Holland legde een geruststellende hand op Tristans rug. "Je maakte me eerder bang. Ik dacht echt dat je dood zou gaan.". Hij keek haar niet aan toen hij zei: 'Dat was het plan. Ik wou dat je me niet had gestoord.' Tristan nipte van zijn koffie.

"Trouwens, een gelukkig nieuwjaar.". Holland fronste en schudde haar hoofd. "Ik wou dat je me had gebeld. Je moet stoppen met dit spul te gebruiken, Tristan. Ik meen het!" Ze keek naar zijn nachtkastje en opende de la; het zat vol met spuiten en vier flesjes Bane.

Ze reikte naar binnen en pakte de flesjes voordat ze naar de badkamer ging. "Hoi!" hij schreeuwde. "Waar ga je heen met die?".

"Weg met je zelfmoordcommando!" Ze wist dat ze de drugs had kunnen houden en ze had kunnen verkopen, maar op dat moment voelde Holland alleen maar teleurstelling in zichzelf. Ze was verre van gelukkig met de keuzes die ze in haar leven had gemaakt. Betrokken raken bij Diego's drugskartel was wel het laatste wat ze wilde doen.

Tristan kromp pijnlijk ineen toen hij het toilet hoorde f. Zijn drugs waren op. Ik kan later altijd nog wat halen, zei hij tegen zichzelf, in de hoop dat het zijn snelle geest zou vertragen. Holland stond spoedig weer voor hem. Ze ging op haar benen zitten en legde haar handen op zijn knieën.

"Ik maak me zorgen om je. Daarom kwam ik hierheen. Je zou naar Niko's oudejaarsfeest komen.". "Ik heb nooit iets beloofd." Hij ontmoette haar groenblijvende ogen en voelde zich slecht omdat hij een vreselijke vriend was. "Kijk, het spijt me dat ik je heb uitgescholden.

Er is een reden waarom ik geen enkele relatie aanga… hierdoor.". Holland trok een wenkbrauw naar hem op. "Definieer 'dit'.' ". "Je kijkt ernaar, lieverd.

Ik alles wat ik ben… een verknipt pakket.". De sexy vampier rolde met haar ogen en stond op om zich uit te kleden. Ze kleedde zich uit tot op haar slipje en wierp een blik op Tristan. "Oké, wolvenjongen, ga naar de kant en trek de dekens terug." "Wat ben je aan het doen?" Tristan keek verward.

"Hoe ziet het eruit?" Ze legde haar hand op haar heup. "Ik ga naast je slapen, want het is onmogelijk dat ik je vannacht alleen laat.". Ze schaamde zich niet voor haar zichtbare onfatsoenlijkheid. Haar lichaam was smetteloos, haar huid was zacht en romig en haar vleesbollen zouden perfect in Tristans handen hebben gepast (als hij had geprobeerd ze te pakken en er zelf achter te komen). Hij had haar nooit verteld dat hij zich aangetrokken voelde tot mannen, maar in zekere zin was dat ook niet nodig.

Holland vermoedde al lang dat Tristan seksueel vloeibaar was. Ze wist dat hij een hekel had aan labels, en ze haatte het om zelf dingen te labelen. Dus ze hadden nooit een diepgaande discussie over de mensen met wie ze waren uitgegaan en met wie ze hadden geslapen.

"Ik zou je naar het hondenhok moeten brengen" giechelde ze "en je straffen na deze stunt die je vanavond hebt uitgehaald." Ze pakte de knopen van Tristans broek, maakte ze los en rukte ze los. "Nu, luister naar me en ga over.". Het paar was nog nooit intiem met elkaar geweest, maar Tristan had Holland vaak zien uitkleden in de stripclub.

Hij maakte ruimte voor haar op het bed en ontspande zich op zijn rug terwijl ze naar binnen kroop en zich tegen zijn buffel lichaam vormde. Vanuit vogelperspectief zagen ze eruit als twee prachtig gebroken minnaars, die elkaar in een tedere omhelzing vasthielden. "Hoe ben je hier binnengekomen?" vroeg hij terwijl hij met haar haar speelde. "Vampiers horen geen huis binnen te gaan tenzij we binnen worden uitgenodigd… maar dat betekent niet dat we niet naar binnen kunnen.

Ooit gehoord van zelfverbranding?". "Nee.". "Levend verbrand worden, zo voelt het.". 'Shit,' vloekte Tristan.

'Ja, niet leuk. Ik was bijna in vlammen opgegaan voordat ik jou bereikte.' Ze keek hem aan en probeerde het antwoord te vinden waarnaar ze op zoek was. "Tristan, waarom probeerde je zelfmoord te plegen? Waarom ben je zo ongelukkig?".

Hij kon haar blik niet vasthouden terwijl hij naar het plafond keek en zei: "Het is te ingewikkeld om uit te leggen.". "Nou, je weet dat ik nachtdieren ben. We hebben de hele nacht.

Probeer me.". Hij slaakte een lange zucht. "Ik denk dat ik een identiteitscrisis heb.". "Denk je, of weet je?". Hij wierp een blik op haar en zag hoe ze sluw spartelde.

"Is dit iets met een wolf?" ze zei. "Want als dat zo is, heb je pech met het krijgen van goed advies van mij.". "Ik weet niet of het een wolvending of een mensending is.". 'Misschien moet je het niet analyseren.' Holland reikte naar zijn gezicht en kuste zachtjes zijn lippen. Tristan trok zich niet terug.

Er was iets geruststellends in de eenvoudige intimiteit van de dichtstbijzijnde aanraking. Hij verdiepte hun kus en sloot haar onder zijn lichaam toen hij bovenop haar rolde. "Tristan" ze trok zich naar adem terug "wat zijn". Maar hij liet haar haar zin niet afmaken toen zijn mond op de hare viel.

Op dat moment voelde hij alleen maar een destructieve aantrekkingskracht die hem van binnenuit verteerde, wachtend om hem op te slokken. Holland zuchtte zachtjes toen ze zijn brandende lippen in haar nek voelde. Hij stond rechtop als een hond en bonsde tegen haar binnenkant van de dij.

'Je denkt niet… helder,' wist ze uit te brengen. "Je hebt het fout." Tristan pauzeerde. "Ik heb meer duidelijkheid dan ooit." Hij trok haar benen uit elkaar voordat hun lichamen aan elkaar gekoppeld waren. Het waren tanden, tong en lippen die streden om dominantie terwijl beide bovennatuurlijke wezens elkaar naar de rand van extase duwden en weer terug.

Op een gegeven moment slaagde Holland erin hem te beklimmen en nam de controle over terwijl ze haar heupen heen en weer wiegde, wanhopig op zoek naar een wederzijdse bevrijding. Elke sensatie was explosief toen ze in vlammen van lust brandden en niets anders overbleven dan zwartgeblakerde as tegen de tijd dat de woede van hun inferno was neergedaald.

Vergelijkbare verhalen