Nursing the Warrior

Diep in het bos kruisen een vindingrijke jager en een door de strijd gewonde krijger elkaar.…

🕑 17 minuten minuten Fantasie & Sci-Fi verhalen

Eolfica verborg zich achter de dichte, verwarde borstel en zag de kleine grijze haas wegspringen. 'Het is je geluksdag, kleintje,' riep ze erna. 'Ik heb vandaag niet zoveel honger dat ik zou doden'. Ze stopte zichzelf halverwege de zin toen ze het bloed op de bladeren van het struikgewas zag. De eenzame jageres keek naar beneden en zag de indruk van een grote laars op de bemoste bosbodem.

Ze ontdekte een andere voetafdruk in de buurt. Nadat ze een pijl uit haar pijlkoker had getrokken, volgde ze het pad diep het bos in. Toen een schaduw langs de ingang van de grot bewoog, trok Lenken zijn zwaard. Hij zag een jonge vrouw gehurkt achter een rotsblok met een getrokken boog. 'Wie durft mijn huis binnen te gaan met wapens tegen mij?' riep de krijger.

Eolfica bewoog langzaam en liet haar ogen wennen aan het zwakke licht van de grot. Ze bestudeerde de krijger aandachtig. Ze herkende de etsen op zijn lemmet en zag in de diepten van zijn ogen een vriendelijke zachtheid, en ze besefte dat hij geen bedreiging voor haar zou zijn. Ze maakte de boogpees los en liet haar wapen zakken.

'Ik ben Eolfica. Dit is het bos van mijn stam. Jij bent het die in mijn huis bent. Wees gewaarschuwd dat ik een moordenaar ben van degenen die de koning dienen en een vriend van zijn vijanden.' 'Ik geloof dat je bent wie je zegt,' sprak de krijger aarzelend en wankelend. 'Ik heb nooit geweten dat de mensen in dit bos minder dan waarheidsgetrouw waren.' Hij glimlachte zwakjes en liet zijn zwaard zakken.

'Ik ben geen bondgenoot van de koning en ik bedoelde geen overtreding.' Toen Lenkenens zwaard uit zijn handen glipte en met een echoënde klap op de grond viel, zag Eolfica de wond aan de zijkant van zijn been. 'Je bent gekwetst,' riep ze uit. 'Het is niets', sloeg hij haar bezorgdheid weg.

Van onder de zijkant van zijn rechterknie die bijna tot aan zijn enkel reikte, was er een lange bloederige snee die door zijn leren beenkappen was gesneden. 'Het is maar een vluchtige slag van een bijl.' 'De koninklijke zwaarden zijn vaak vergiftigd', zoals de jonge jager sprak, leek Lenken gedesoriënteerd. 'Je ziet er ziek uit. Laat me eens kijken.' 'Dat hoeft niet', viel de lange man achterover tegen de grotwand en gleed op de grond.

Lenkenens bezoeker snelde naar hem toe en inspecteerde de wond. 'Het ettert al. Ik moet meteen wat kruiden uit het bos halen.' Eolfica haastte zich de grot uit en zocht op de bosbodem naar een bepaalde plant waarvan ze dacht dat die de krijger zou helpen. Ze was bekend met gifstoffen en kende de ernst van de verwonding van de man.

Toen ze het kruid ontdekte en de bladeren terug naar de grot bracht, vond ze Lenken op de grond in dezelfde positie als waar ze hem had achtergelaten. "Hoe voel je je?" vroeg ze terwijl ze de bladeren met een kleine ronde pit tot een dikke groene pasta stampt. "Ik ben zeer moe." Hij forceerde een grijns en keek naar zijn wond. Eolfica knielde naast hem en legde het kompres op zijn been. Terwijl ze aan hem werkte, merkte ze dat zijn ogen onder haar korte rokje gericht waren.

Met het aangebrachte kruid kon ze niets anders doen dan wachten. 'Is er iets dat je interesseert?' ze glimlachte geamuseerd. Vreemd hoe deze man zo dicht bij de dood kon zijn en nog andere dingen aan zijn hoofd had, dacht ze. Lenkenes wangen werden gevoed. "Ik was alleen" Zijn stem stierf weg.

In zijn verzwakte toestand kon hij zijn verlegenheid niet verbergen. "Het is gewoon dat" zocht hij naar de woorden. "Het verbaast me dat ik bedoel, uh Nou, je draagt ​​geen ondergoed," flapte hij er uiteindelijk uit. Eolfica wierp haar hoofd achterover en haar hartelijke gelach weergalmde in de diepten van de grot.

'Wij van het bos zijn minder bescheiden dan jullie vrouwvolk,' giechelde ze, maar haar glimlach verdween snel toen Lenkenes spieren verslapten en hij bewusteloos achterover viel. Ze raakte zijn voorhoofd aan. De warmte die ze daar voelde, bevestigde haar vermoedens over het gif. Ze keek de grot rond en inspecteerde de bezittingen van de man en zag een grote berenhuid.

Ze spreidde de huid naast de gewonde vreemdeling op de grond en rolde hem erop. Lenken werd gedurende vier dagen door het gif ingenomen, gedurende welke tijd hij in en uit bewustzijn raakte en afwisselend koorts en daarna ijskoude rillingen kreeg. Eolfica bleef de hele tijd bij hem en verzorgde hem weer gezond.

Ze maakte voor hem stoofschotels met klein wild en boswortels. Toen hij brandde van de koorts, trok ze zijn kleren uit en koelde hem af en toen op zijn beurt de spookachtige vorst door zijn botten kroop en hem deed huiveren, nestelde ze zich tegen hem aan en wikkelde de berenhuid om hen heen om zijn lichaam te verwarmen met het hare. Eolfica was geïntrigeerd door deze bezoeker en merkte dat ze zich tot hem aangetrokken voelde.

Tijdens zijn ziekte bleef de knappe krijger vaak hangen in de grijze wereld tussen slaap en bewustzijn, vanwaar hij het uitschreeuwde in een constante stroom van gebabbel. De meeste omzwervingen van de man waren onsamenhangend met Eolfica, maar toen ze het kon begrijpen, ontdekte ze veel over hem. Ze leerde zijn naam en dat hij was wat zijn mensen vaak een 'boswachter' noemden, die hier naar dit bos was gestuurd om de koninklijke soldaten te onderscheppen en te doden op hun tochten van en naar hun slechte koning. De bosvrouw was er al snel van overtuigd dat ze Lenken van een wisse dood kon redden en begon hem aan te kijken alsof hij alleen maar vredig rustte.

Ze genoot ervan om de boswachter te zien slapen en bewonderde zijn schoonheid. Ze hield ervan om met haar vingers door zijn schouderlange haar te strijken en zijn korte baard te strelen en toen ze hem baadde, vond ze het opwindend de stevige gespierdheid van zijn borst te voelen. Ze was onder de indruk toen ze zijn orgel voor het eerst zag.

Het was groter dan ze ooit had gekend en ze genoot ervan om het te zien groeien als ze het waste. Ze werd opgewonden toen ze het in haar hand hield en vroeg zich af hoe het in haar zou voelen. "Zou het pijn doen?" fluisterde ze in zijn oor. "Of zou het o zo heerlijk aanvoelen?" Elke keer dat ze zijn gezwollen schacht schoonmaakte, werd haar spleet doorweekt en elke keer bevredigde ze haar wellustige gedachten zelf met haar vingers.

Op de laatste dag van Lenkenes slaap zocht Eolfica echter op een andere manier haar vrijlating. Tegen die ochtend was de temperatuur van de krijger eindelijk weer normaal, maar de jonge jager wilde hem toch baden. Ze beefde van opwinding toen haar kleine handen over de krachtige borst van de slapende man gleden en toen zijn staf naar haar toe kwam overhalen, worstelde ze om haar hartstocht te bedwingen. Terwijl ze haar hand tussen haar benen legde en haar vingers bedekte met haar gladde afscheiding, kwam de slapende krijger in beweging.

Nu! Ik wil hem nu! Ze greep de erectie van de man en smeerde haar glijmiddel op de dop. Hij opende zijn ogen toen hij de hand van de vrouw op hem voelde en keek zwijgend toe terwijl zijn verpleegster naast hem knielde en zijn staf streelde. Met haar aandacht gericht op de snel stijgende mannelijkheid van de man merkte de geile jager niet dat hij wakker was geworden. Hij sloot zijn ogen en deed alsof hij sliep om te zien hoever ze van plan was haar hartstocht te nemen. Ze hief haar knie over zijn lichaam, ging schrijlings op hem zitten en liet zich toen op zijn dikke schacht zakken.

Hij onderdrukte een kreun. Eolfica kromp ineen toen ze doordrong en verwachtte pijn en de verwachte vreugde, maar haar enige ongemak werd overschaduwd door een opwindend gevoel van intens genot. Ze had het gevoel dat haar lichaam door zijn hardheid aan het smelten was. Kreunend met een huiverende snik, tilde ze zichzelf weer op.

Lenkenes oogleden fladderden. De jonge vrouw gleed toen weer op haar man af en begon haar lichaam op het zijne te pompen, waarbij ze het tempo versnelde naarmate ze aan zijn singel gewend raakte. Ze legde haar handen op haar stuiterende borsten en kneep haar gezwollen tepels tussen haar vingers terwijl ze haar lichaam herhaaldelijk op zijn stijve staf spietste. Een nauwelijks hoorbaar gekreun ontsnapte aan de lippen van de liggende krijger en zijn lichaam beefde toen zijn lading omhoogschoot in zijn kindermeisje. Hij probeerde vurig de indruk van slaap te houden, bang dat hij de vrouw zou laten schrikken en haar verhitte ijver zou onderbreken.

Ze reed hem met dierlijk enthousiasme tot een krachtige, meeslepende climax haar greep en haar wegvoerde. Haar geschreeuw vulde de grot, maar ondanks dat alles leek Lenken stil te slapen. Toen ze eindelijk kalmeerde, bleef Eolfica roerloos bovenop de boswachter met zijn stijve mannelijkheid nog steeds diep geïmplanteerd. Geluidloos zat ze en bewonderde de sereniteit van Lenkenens schijnbaar ononderbroken sluimer.

Zijn borst ging op en neer in zachte, zachte ritmes, zijn kleine lippen kromden zich in een aangename grijns. Na een tijdje tilde ze zichzelf van zijn volheid op. Tintelingen van plezier golfden door haar tere vulva terwijl ze zich terugtrok. Een zalige post-coïtale kalmte had de boswachter overspoeld en nadat de jager van hem was geklommen, viel hij weer in slaap. Zijn minnaar zuchtte en ging naast hem liggen en nadat ze hem zachtjes op de lippen had gekust, voegde ze zich bij hem in de wereld van dromen.

Eolfica verliet de zijde van de slapende man toen hij zich bewoog. Ze zat tegenover hem op een gladde steen en wachtte geduldig tot hij wakker zou worden. Lenken deed zijn ogen open en keek meteen zwijgend om zich heen zonder zijn hoofd te bewegen. Stenen muren, laag plafond? Een grot? Ja, de grot! En de vrouw! Hij schudde zijn hoofd terwijl hij probeerde de spinnenwebben van de slaap te breken. Zijn ogen waren strak op haar gericht terwijl hij zijn situatie inschatte.

Ze kwam hier na het gevecht met de mannen van de koning… en bedreef de liefde met me toen ze dacht dat ik sliep! Hij herinnerde het zich, ging toen rechtop zitten en rekte zich uit. Zijn spieren voelden zwak aan, zijn gewrichten waren stijf. "Hoe lang heb ik geslapen?" vroeg hij aan de jager. Ze lachte.

De zachte toon en de rustgevende cadans van zijn stem voelden troostend en vertrouwd aan als die van een oude vriend. 'Vier dagen en vier nachten hield het gif je gevangen,' antwoordde ze. Hij trok de deken van berenvel opzij en keek naar zijn been. Een dun rood litteken had de bloederige slag van de bijl vervangen.

Toen hij ongelovig opkeek, legde zijn verpleegster uit hoe ze de wond de afgelopen dagen met medicinale bladeren had bedekt en voor hem had gezorgd. Handig vergat ze te vermelden wat ze dacht dat een eenzijdige intimiteit met hem was geweest. Terwijl een dunne glimlach Eolfica's lippen ombuigde en haar oogleden in een dromerige tevreden blik zakten, besefte Lenken dat hij naakt was en bedekte zichzelf discreet.

'Ik zal je laten aankleden,' zei ze opgewekt en toen ze naar de ingang van de grot liep, zei ze tegen hem dat ze iets voor het ontbijt zou zoeken. 'Hoe zei je dat je naam was?' riep hij angstig terwijl ze naar buiten liep. 'Ze noemen me Eolfica,' antwoordde haar silhouet vanuit de opening van de grot. 'Ik ben Lenken,' riep hij haar na.

"Ja dat weet ik." Met de warme ochtendzon die schitterend achter haar scheen, kon Lenken het gezicht van de vrouw niet duidelijk zien, maar toch wist hij aan het geluid van haar stem dat ze glimlachte. Zijn voorhoofd fronste en hij staarde met een verbaasde uitdrukking naar haar silhouet. 'Er is veel dat ik van je weet,' zei ze, terwijl ze een giechel probeerde te onderdrukken en verdween toen het bos in. Even later kwam Lenken uit de grotopening, huiverde en beschermde zijn ogen tegen het felle zonlicht. Hij leunde tegen de koude stenen muur.

Zijn benen waren zwak, omdat hij zijn gewicht niet meer had ondersteund sinds de dag van de strijd. Hij rustte daar een tijdje en strompelde toen naar een gladde boomstam zonder schors die naast een keurig gebouwd kampvuur lag. De boswachter voelde zich sterker nadat hij had gegeten. Hij stak een stok in de gloeiende sintels van het kampvuur. Eolfica zat op een gladde steen aan de andere kant van de vuurring.

'Ik ben je mijn leven verschuldigd,' zei hij nonchalant. "Ik zal met je reizen totdat mijn schuld is betaald." 'Je bent me niets verschuldigd,' lachte Eolfica. 'Je had hulp nodig en ik heb die gegeven. Ik zou graag denken dat je, als de situatie was omgedraaid, hetzelfde voor mij had gedaan.' 'Misschien,' zei Lenken tot de as terwijl hij ze met zijn stok roerde. 'Niettemin', wendde hij zich tot Eolfica.

'Ik bied je mijn zwaard aan en je zult het accepteren.' De boswachter was van plan de jonge jager te overtuigen om in te stemmen met zijn aanbod van bescherming. Het was een erezaak en niets kon hem ervan weerhouden zijn verplichting jegens haar na te komen om zijn leven te redden. 'Je bent vastbesloten om met mij mee te gaan,' glimlachte de jager. 'Tegenwoordig kan je zwaard heel goed van pas komen,' dacht ze, en haar glimlach werd breder terwijl ze over de vuurring naar zijn kruis staarde. 'Maar misschien vind ik je op andere manieren nuttiger.' "Andere manieren?" zei Lenken.

Aanvankelijk was hij verbaasd over de betekenis van Eolfica, maar toen maakte de lichaamstaal van de vrouw haar verlangen naar hem al snel duidelijk. Ze zat met haar benen iets uit elkaar, haar rok hoog op haar dijen, haar vleselijke delen vrijelijk tentoongesteld. Ah, ja. Ik herinner me nu. Ze draagt ​​geen ondergoed! De dunne stof van haar kledingstuk uit één stuk onthulde meteen haar onmiskenbaar stijve tepels en toen de krijger de honger in haar ogen zag en waar ze op gefixeerd waren, wist hij precies wat de jager aan haar hoofd had.

'Ik zou je in tweeën splitsen!' riep hij uit, afgeleid door haar wellustige agressiviteit. 'Ik denk het niet,' wierp Eolfica zelfverzekerd tegen met een speelse grijns. 'Waarom ben je daar zo zeker van?' zei de krijger.

Geamuseerde bezorgdheid trok zijn voorhoofd op. 'Ik heb je al in mij gevoeld en ik heb het overleefd,' grijnsde ze. Een kort moment van stilte bevroor de lucht om hen heen; toen wierp Lenken zijn hoofd achterover en lachte hartelijk. "Is dat zo?" zei de boswachter tussen de lachjes door. 'Bedoel je me te vertellen dat je misbruik van me hebt gemaakt toen ik ziek was?' Hij probeerde verontwaardiging te veinzen, maar viel bijna achterover van de boomstam en grinnikte van geamuseerdheid.

'Ik ben blij dat je niet boos bent omdat ik zulke vrijheden neem,' grinnikte Eolfica met hem mee. 'Van streek? Waarom zou ik ooit van streek zijn? Ik ben blij dat je een soort beloning voor je inspanningen hebt kunnen krijgen.' Zijn lachen hield op, maar hij glimlachte breed. 'Ook ik vond je inspanningen gisteravond heel plezierig.' 'Zolang we gelijkgestemden zijn,' zweeg Eolfica even en bewoog haar benen verder uit elkaar. Lenken had nu een onbelemmerd zicht op haar onderwereld.

Hij kon duidelijk de roze plooien van vlees zien, glinsterend van nattigheid tussen haar gezwollen lippen. Hij verplaatste zijn gewicht op het blok en voelde dat zijn mannelijkheid begon op te zwellen. Zich bewust van de afleiding die ze veroorzaakte, herhaalde de bosvrouw wat ze was begonnen te zeggen. 'Zolang we gelijkgestemden hebben, zou je me misschien je waardering kunnen tonen voor het redden van je leven op een manier die ik prettig zou vinden.' Op haar gemak liet ze haar hand langs de binnenkant van haar dijbeen omhoog glijden, terwijl ze wachtte op het antwoord van de krijger.

'Dat zou ik graag doen,' likte hij hongerig over zijn lippen en staarde naar Eolfica's vinger die tussen haar schaamlippen gleed en haar vochtige vlees streelde. 'Vertel me maar wat je wilt dat ik doe.' De jonge jager bleef een tijdje met zichzelf spelen en stond toen op van de steen waarop ze had gezeten. Terwijl ze rond de vuurring naar de krijger sloop, trok ze haar kleed over haar hoofd en liet het op de bosbodem vallen. Ze stond naakt tussen zijn knieën en leunde voorover en bracht het naar zijn lippen. 'Zuig aan mijn speen,' beval ze sereen.

Toen Lenken zijn lippen uit elkaar deed en Eolfica's stevige tepel in zijn mond nam, voelde hij haar hand bij zijn lies die zijn gezwollen schacht kneedde. Ze wreef stevig terwijl hij haar kern in zijn mond zoog en streelde het met zijn tong, zijn baard kietelde haar borst. Hoe harder hij aan haar tiet trok, hoe krachtiger ze hem aaide.

Hij pakte haar billen beet en masseerde ze met zijn handpalmen. Zijn vingers bogen zich in haar spleet en gleden naar beneden naar de plek waar plukken van haar natte schaamhaar uitstaken. Al snel gleden zijn vingers tussen haar plooien. De bosvrouw kreunde en nadat ze haar borst uit zijn mond had getrokken, reikte ze hem de andere aan. Hij zoog en trok en peilde.

En ze kreunde en streelde. Plots rukte ze haar lichaam weg van Lenken en liep naar de grot. Eolfica stopte voor een enorm zonovergoten granieten rotsblok. Ze klom bovenop de gigantische rots en ging met haar gezicht naar beneden op het platte oppervlak liggen.

De warmte van de steen voelde rustgevend op haar borsten. Haar benen en billen hingen over de rand van de rots met hun gezicht naar de krijger. 'Kom hier, Lenken,' riep ze over haar schouder. Terwijl de boswachter naar de vrouw op de rots liep, bracht ze haar handen onder haar billen en spreidde haar lippen.

"Neem mij!" riep ze uit. 'Breng me hierheen! Vul me met je staf!' De krijger kleedde zich snel uit en was in een oogwenk achter haar. De glinsterende nattigheid van het roze tussen haar gespreide lippen riep hem toe. Hij stapte naar het einde van de steen en greep zijn keiharde erectie.

Het rotsblok had de ideale grootte voor deze situatie toen Eolfica erop lag, haar geslachtsdelen waren op dezelfde hoogte als dat van Lenken. Hij plaatste zijn pet in haar gladde gleuf en schoof het op en neer totdat het bedekt was met haar gladde nectar en duwde het toen in haar wachtende opening. "Ohhh," huiverde ze toen het lange dikke lid van de krijger in haar naar binnen kwam. Bang om haar ongemak te bezorgen, stak hij langzaam toe.

Voorzichtig duwde hij dieper en dieper tot zijn schaamkrullen tegen haar wangen drukten. Toen trok hij zich snel terug en stortte zich weer naar binnen, waarbij hij bij elke binnenkomst geleidelijk snelheid opbouwde totdat hij haar pompte als een wilde hond. "Ja! Lenken!" schreeuwde ze en harkte haar nagels over het harde graniet. "Sneller!" Hij pompte als een gek om haar een plezier te doen, zijn balzak botste tegen de meedogenloze steen met elke verwoede stoot.

Zijn stijve staaf gleed in en uit en droeg haar gladde sappen en muskusachtige geur met zich mee. Hij sloot zijn ogen en ademde haar geur diep in, ervan genoot als het boeket van een zoete wijn, terwijl hij zijn mannelijkheid vurig bleef storten. Al snel voelde hij hoe haar spieren zich om zijn schacht spanden en hij hoorde haar onverstaanbaar mompelen. "Arghhhh!" brulde ze. Haar hele lichaam schokte van de steen en viel toen weer naar beneden.

Ze zoog met korte, snelle slokjes lucht door haar mond en slaakte een lang, bedroefd gejank. Haar tenen krulden zich en haar vingers groeven zich in de bovenkant van het rotsblok. Lenken wist dat dit haar moment was en hij bleef gestaag pompen. Ze kronkelde en kronkelde op het stenen bed en reed haar orgasme tot het einde. Zodra haar lichaam zich begon te ontspannen, vertraagde haar minnaar zijn pas.

"Giet je zaad in mij!" wenkte ze over haar schouder. "Vul me met je hete pudding!" Dat was alle aanmoediging die de krijger nodig had. Een paar pompjes nadat ze om zijn zaad had gevraagd, verplichtte hij haar en spuwde zijn dikke lading diep in haar. Toen ze klaar waren, lagen ze samen op de granieten rots en lieten de warme stralen van de middagzon hun naakte lichamen baden.

Eolfica ging als eerste rechtop zitten. 'Er is een stroom in de buurt waar we kunnen baden,' zei ze terwijl ze van de rots naar beneden sprong. 'Voorop,' glimlachte hij en voegde zich bij haar. Ze liepen zij aan zij naar de beek.

'Ik hoop dat je beseft dat ik je nog steeds veel dank verschuldigd ben,' zei Lenken. 'En ik zal met je reizen, waar je ook gaat, totdat die schuld is betaald.' "Dat vind ik prima," grijnsde Eolfica..

Vergelijkbare verhalen